Οι Νύφες του Μάλτεπε διερευνούν διαφορετικές εκφάνσεις και μεταγραφές των σχέσεων και των εξομολογήσεων μεταξύ τεσσάρων οικογενειών που ζουν στην Ελλάδα, την Τουρκία και τη Γερμανία. Η Εύα Γιαννακοπούλου και η Περσεφόνη Μύρτσου ζουν μεταξύ τριών χωρών, και ως παρατηρήτριες -ή ενίοτε πρωταγωνίστριες- επιχειρούν μια ενδοσκοπική εξέταση στερεοτυπικών και κυριαρχικών δομών διεθνικών ερώτων και ανορθόδοξων μορφών συντροφικότητας. Οι δυο γυναίκες βρίσκονται σε μια διαρκή διαδικασία καταγραφής της προσωπικής τους ζωής, μαζί με αυτές των συντρόφων, των παιδιών και των οικογενειών τους. Υιοθετώντας φόρμες επηρεασμένες από Τουρκικές σαπουνόπερες, εκθέτουν με σαρκαστική διάθεση τις θέσεις τους αναφορικά με τον εθνικισμό, την σεξουαλικότητα, το φεμινισμό και τις συμβατικές νοηματοδοτήσεις της βιογραφίας.
Mετά από μία περίοδο περισυλλογής, πνευματικών αναζητήσεων και συμμετοχικής παρατήρησης σε τζαμιά και εκκλησίες της Ημεδαπής και της Γείτονος, η Περσεφόνη και η Εύα επιστρέφουν στην Αθήνα με τους γιούς τους, για να σκηνοθετήσουν το 4ο αυτοτελές -και ίσως πιο υπερβατικό όλων των υπολοίπων- επεισόδιο των Νυφών του Μάλτεπε. Προτείνοντας μία συμπαράθεση θρησκείας, «αποκλίνουσας» γονεϊκότητας και «εθνοκεντρικού» αφηγήματος, επιχειρούν να αναδείξουν τα ενδεχόμενα συγκρουσιακά πεδία που παράγονται σε προσωπικό και πολιτικό επίπεδο. Ποιος ο ρόλος του έμφυλου και πειθαρχημένου βιολογικού σώματος στην κατασκευή ταυτοτήτων εναρμονισμένων με το «εθνοκεντρικό» αφήγημα; Αν η κατασκευή του φαντασιακού έθνους -όπως σημειώνει η Sara Ahmed- ταυτίζεται συμβολικά με τις πρακτικές μητρότητας των γυναικών* η οποία υπακούει σε συγκεκριμένα πρότυπα και επικροτεί κανονιστικά μοντέλα, τότε τι είδους αναταραχές επιφέρουν τα διαφυλετικά και διεθνικά ζευγαρώματα;

Η Περσεφόνη και η Εύα, έχουν από καιρό εγκαταλείψει τα παιδικά καρότσια με τα οποία κυκλοφορούσαν στα εκάστοτε ερευνητικά τους πεδία, καθώς οι γιοί τους έχουν μεγαλώσει και δεν τα χρειάζονται πλέον. Συνεχίζουν όμως, μέσω της έκθεσης των προσωπικών τους αρχείων και με αμείωτο ενδιαφέρον, την προσπάθεια τους για την συγκρότηση ενός μωβ Αιγαίου που θα αποτελέσει πυρήνα των πιο «γόνιμων» και «υγρών» διμερών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Η Εύα Γιαννακοπούλου μεγάλωσε στην Ιθάκη, ενώ αυτό το διάστημα ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Στο παρελθόν έχει ζήσει στη Νάπολη, τη Βαρκελώνη, την Κωνσταντινούπολη και το Βερολίνο.  Έχει παρουσιάσει περφόρμανς σε διάφορες πλαζ, πλατείες, ποτάμια, πάρκα και αυτοσχέδιες σκηνές στον δημόσιο χώρο, ενώ τα έργα της έχουν εκτεθεί σε μουσεία, ιδρύματα, γκαλερί και φεστιβάλ: Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση (Kin Baby, FUTURE N.O.W, 2021), Μουσείο Μπενάκη (“The Same River Twice”, 2019, “The Equilibrists”, 2016. Επιμέλεια και διοργάνωση Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ και New York Museum, Νέα Υόρκη), Goethe Institut Athen (“Weasel Dance”, 2019), Μπιενάλε Αθήνας 2018: ANTI, Μπιενάλε Αθήνας 2015-2017: OMONOIA (2016), Material Art Fair (Πόλη του Μεξικού, 2017), Ίδρυμα Rosa Luxemburg (Βερολίνο, “Autonomy Help ME!”, ατομική έκθεση, 2015), MPA-B (Βερολίνο, 2014 και 2015), Action Field KODRA (Θεσσαλονίκη, 2012), 3rd Art Biennale MIET (Θεσσαλονίκη, 2011).  Έχει συνεπιμεληθεί και συνδιοργανώσει καλλιτεχνικά πρότζεκτ και επιτελεστικές εκδηλώσεις, ενώ το 2013-14 ήταν συνεργάτρια του MPA-B (Month of Performance Art, Βερολίνο). Το 2019 συνιδρύει τους “Most Mechanics Are Crooks”, μία καλλιτεχνική και επιμελητική μπάντα που χρησιμοποιεί την ανειλικρίνεια ως μέσον προοδευτικού διαλόγου.  Είναι υποψήφια διδάκτορας της ΑΣΚΤ (Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) από το 2021.  Η Περσεφόνη Μύρτσου είναι φεμινίστρια, μητέρα, εικαστική καλλιτέχνης/περφόρμερ, και ανθρωπολόγος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτη του εικαστικού τμήματος της Glasgow School of Art και του μεταπτυχιακού τμήματος Art in Context του Πανεπιστημίου Τεχνών του Βερολίνου. Η Περσεφόνη έχει εκθέσει και επιτελέσει την δουλειά της σε διάφορες συνθήκες και μέρη, μεταξύ άλλων: XIV Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Μεσογείου στα Σκόπια (2009), Baumwollspinnerei Λειψία (2010), Museum der Dinge Βεροίνο (2011), Excentricités 6 Performance Festival Μπεζανσόν (2015), Τζαμί Şehitlik Βερολίνο (Ατομική έκθεση 2015), Μουσείο Μπενάκη Αθήνα (“Equilibrists” 2016), Μπιενάλε Αθήνας OMONOIA (“GOMENES” 2016), Εβραϊκό Μουσείο Βερολίνου (“Blue Room” 2018), MOMus (Thessaloniki Queer Arts Festival, 2019), performistanbul Kωνσταντινούπολη (Tanja Ostojić’s Mis(s)placed Women, 2021).
Στην πρακτική της η Περσεφόνη ασχολείται με την από-εθνικοποίηση κυρίαρχων αφηγήσεων σε σχέση με το δίπολο έθνους-κράτους – μετανάστευσης μέσω πρακτικών υπονόμευσης, την πολιτισμική ιδιοποίηση και το χιούμορ, αλλά και μέσω νομαδικής σκέψης, διεργασίας μνήμης, κατασκευής κοινοτήτων, και της χρήσης του θηλυκού-κουήρ σώματος ως μέσο αναταραχής. Συχνά επιτελεί τα καλλιτεχνικά και ερευνητικά της ευρήματα μέσω του alter ego της, της Τουρκάλας Ayşenur. Αυτό το διάστημα είναι υποψήφια διδακτόρισσα στο τμήμα Ευρωπαϊκής Εθνολογίας του πανεπιστημίου Humboldt του Βερολίνου. Στην διατριβή της ερευνά την καλλιτεχνική μετανάστευση μέσω της οπτικής και των καθημερινών πρακτικών καλλιτεχν@ν στην Κωνσταντινούπολη, την Αθήνα και το Βερολίνο, καθώς και μέσα από την δική της αυτοεθνογραφική εμπειρία. Τα τελευταία δύο χρόνια, ασχολείται με τον ακτιβισμό ειρήνης και φροντίδας στο πλαίσιο Ελλάδας-Τουρκίας. Περνάει τον περισσότερο χρόνο της στην Κωνσταντινούπολη με τον σύντροφο και τον γίο της.